طالبان بیست سال علیه امریکا و تمام قوت های ناتو برای ایجاد دولت-ملت برای افغانستان آمده بودند جنگیدند،دو طرف مخاصم علیه همدیگر از هیچ ابزاری برای حذف کوتاهی نکردند،طالبان با توسل به جنگ های چریکی وحملات انتحاری شیرازه حکومت قبلی را برچیدند،نیروهای امنیتی حکومت هم با حملات علیه طالبان قربانی های زیادی را‌به طالبان وارد کردند و هردو جناح در جنگ های بیست سال گذشته مرتکب جنایاتی جنگی گردید که سرانجام دامن حکومت قبلی برچیده شد و طالبان پس از بیست سال بار دوم بر قدرت تکیه زدند.
اکنون گیو و میدان از امارات طالبان است،ولی به مسیر حکومت قبلی گام بر میدارد،اگر سقوط حکومت قبلی نتیجه یک انتخابات پر تقلب بود که از صندوق ها رای دروغین و زور امریکا بیرون آمد بوده باشد ولی فساد گسترده، خویش خوری و لجاجت سران حکومت نیز پر رنگ بود،تعصب و تکرویی های سران حکومت پیشین کار حکومت نیمه مشروع دولت سابق را یکسره کرد و شاید به همین دلیل هیچ نیروی امنیتی حاضر نگردید تا از یک حکومت پر تقلب نامشروع دفاع کنند.
امنیت به صورت کلی سقوط کرده بود و هیچ کسی حاضر نبود تا اندک ترین سرمایه ای خویش را در افغانستان سرمایه گزاری کند.
طالبان باید به این بلوغ سیاسی و فکری رسیده باشد،آنچه میماند مردم است هیچ دولتی ابدی نبوده است و در صورت که به اندک ترین خواست مردم تمکین شود مردم داوطلبانه از حکومت شان اطاعت خواهد کرد.
امنیت شهر ها روز به روز رو به وخامت است،فصل ماین گذاری های کنار جاده ای رو به رشد است و مردم نگران اند تا لقمه نان را که امروز دارند فردا خواهند داشت یا خیر.
در گذشته افغانستان بهترین نمونه و مثال برای همزیستی مذاهب و اقوام کشور بوده است با وجودیکه نیروهای بیگانه تلاش کرده است تا شعله جنگ های مذهبی و قومی را در‌افغانستان بر افروزد ولی مردم فرهیخته افغانستان در سایه برادری باهم زیسته است.
چالش که طالبان با آن مواجه است،فضای سالم برادری و برابری ایجاد شده کشور نباید متزلزل شود و زمینه رشد و تسهیل زندگی را برای همه شهروندان به صورت مساوی فراهم کنند و در صورت کوچکترین بر خورد دوگانه ای تاریخ قضاوت سختی خواهد کرد.
شباهت که حکومت طالبان با حکومت قبلی دارد در یک مسیر است،مردم از فقر رنج می برند،امنیت امیدی که برای همه با بازگشت طالبان بود اکنون وجود ندارد